Ορισμός και Μέτρο Υγιούς Ανθρώπου

H ασθένεια – νόσος είναι η εκδήλωση ενός αποσυντονισμού του ατόμου από το «όλον» του. Ο αποσυντονισμός παίρνει την μορφή προτύπου (pattern) και εκφράζεται μέσω ταυτόχρονων συμπτωμάτων από το νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό (φυσικό) επίπεδο.

Ερώτηση- Μήπως αντί για ασθένειες και νόσους ή συμπτώματα στην ολιστική θεραπεία να μιλάμε για πρότυπα σημείων; Τα πρότυπα σημείων θα μπορούσαν να είναι σύνολα (sets) χωροχρονικών σχέσεων μεταξύ σημείων υγείας και παθολογίας/αποσυντονισμού του ασθενή.

Η ομοιοπαθητική θεωρεί πως ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι απλά μια συνάθροιση υλικών συστατικών αλλά θεωρεί μέσα σε αυτόν την ύπαρξη μιας «ζωτικής δύναμης» η οποία τον διαπερνά, τον κατευθύνει και τον ισορροπεί τόσο σε συνθήκες υγείας όσο και ασθένειας. Ο James Tyler Kent (1849-1916), ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς ομοιοπαθητικούς, χαρακτηριστικά αναφέρει πως: «η ζωτική δύναμη είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νού, διαπερνά την υλική υπόσταση χωρίς να την αντικαθιστά, δημιουργεί τάξη στο σώμα και είναι προσαρμοστική και δημιουργική». Είναι αυτή που κατά την ομοιοπαθητική γεννά τις σκέψεις και την δημιουργικότητα, είναι σε αυτή που οφείλεται η έμπνευση. 

Ο αμυντικός μηχανισμός αποτελεί εκείνη την πλευρά της ζωτικής δύναμης, η οποία εμφανίζεται και αντιδρά συγκεκριμένα στην εμφανιζόμενη ασθένεια. Επιτελεί μόνο μία από τις λειτουργίες της ζωτικής δύναμης και μπορεί να θεωρηθεί σαν το εργαλείο που χρησιμοποιεί αυτή προκειμένου να επέλθει η θεραπεία σε συνθήκες ασθένειας.

Το πρώτιστο καθήκον μιας επιστήμης που ισχυρίζεται, ότι βασικό σκοπό της έχει να επαναφέρει την υγεία, είναι να ορίσει:

1. Τί είναι «υγεία».

2. Ποιος είναι ο στόχος ή η επιδίωξη της θεραπείας και

3. Προς ποια κατεύθυνση πρέπει να οδηγείται ο ασθενής κατά τη διάρκεια της θεραπείας του. Πρέπει, επίσης, να προσδιοριστούν οι παράμετροι εκείνες, με βάση τις οποίες θα μπορέσουμε να μετρήσουμε την υγεία. Αυτό πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε οποιοσδήποτε μπορεί εύκολα να επιβεβαιώσει αν ένα άτομο, που ακολουθεί μια οποιαδήποτε θεραπεία, βαδίζει προς την κατεύθυνση της υγείας ή αν και πόσο οπισθοχωρεί προς μία βαθύτερη κατάσταση ανισορροπίας.

Αμφιβάλλω αν ένας απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής μπορεί να δώσει κάποιον απ’ αυτούς τους ορισμούς. Αμφιβάλλω, επίσης, αν οι σπουδαστές της Ιατρικής κατά τη διάρκεια της ιατρικής τους εκπαίδευσης έχουν διδαχθεί ν’ αναγνωρίζουν την ιδανική κατάσταση υγείας ή τα διάφορα στάδια εκφυλισμού του οργανισμού, ή ποιες είναι οι παράμετροι που προσδιορίζουν την υγεία.

Όταν ο πόνος έχει φύγει, όταν η φλεγμονή έχει υποχωρήσει, όταν ένα ανησυχητικό σύμπτωμα έχει εξαφανισθεί, όταν η παθολογία δεν είναι πια εμφανής, ο ασθενής, συνήθως, αποκαλείται θεραπευμένος. Παρ’ όλα αυτά, είναι δυνατό να υπάρχουν ακόμη χρόνιες διαταραχές ή ακόμα συμπτώματα που η ίδια η θεραπεία έχει προκαλέσει (ειδικά σε βαθύτερα και σημαντικότερα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, όπως είναι το ανοσοποιητικό σύστημα ή – ακόμα χειρότερα – στο διανοητικό ή στο ψυχικό επίπεδο) και που δεν έχουν ληφθεί υπόψη. Μία θεραπεία, λοιπόν, πρέπει να έχει ένα ευεργετικό αποτέλεσμα σε όλα τα επίπεδα ταυτόχρονα, για να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι είναι η σωστή θεραπεία.

Η θεραπεία ολόκληρου του ατόμου, κάτι που είναι τώρα αποδεκτό απ’ όλους σε φραστικό μόνο επίπεδο, δεν θα έπρεπε να αποτελεί θεωρητικό «ζητούμενο», αλλά εφαρμοσμένη πραγματικότητα.

Ελπίζω να μπορέσω να καταδείξω, καθαρά σ’ αυτή μου τη μελέτη, ότι ένας τέτοιος αντικειμενικός στόχος είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί διαμέσου μιας θεραπείας με αλλοπαθητικά φάρμακα. Η θεραπεία είναι δυνατή μόνο διαμέσου μερικών μορφών εναλλακτικής ιατρικής, όταν αυτές εξασκούνται σωστά βέβαια. Τέτοιες μορφές Ιατρικής είναι: η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, η Οστεοπαθητική, και η Φυσική Υγιεινή.

Ο ορισμός της Υγείας για το φυσικό σώμα: Η ασθένεια, είτε εκδηλώνεται ως πόνος, είτε ως δυσανεξία, είτε ως αδυναμία, τείνει πάντοτε στον περιορισμό του «ατόμου». Το αντίθετο της, η υγεία, δίνει μια αίσθηση ελευθερίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στον ορισμό που ακολουθεί χρησιμοποίησα τη λέξη «ελευθερία» ως λέξη-κλειδί.

Δίνω, επίσης, έναν ξεχωριστό ορισμό της υγείας για καθένα από τα τρία επίπεδα, από τη στιγμή που γνωρίζω ότι κάποιος μπορεί να νοσεί σ’ ένα από αυτά τα επίπεδα, ενώ στα υπόλοιπα μπορεί να εμφανίζεται ως πλήρως υγιής. Λόγου χάρη, ένας σχιζοφρενής, ο οποίος είναι βαθιά διαταραγμένος στο διανοητικό και στο ψυχικό επίπεδο, εμφανίζεται εξαιρετικά υγιής στο φυσικό σώμα. Είναι τεκμηριωμένο γεγονός το ότι οι διανοητικά σοβαρά ασθενείς σχεδόν ποτέ δεν πάσχουν από σωματικά προβλήματα, ούτε προσβάλλονται εύκολα από οξείες ασθένειες ακόμα κι όταν βρίσκονται στις πιο αντίξοες συνθήκες, ενώ άλλοι, που υποφέρουν από σωματικές ενοχλήσεις, μπορεί να είναι πολύ υγιείς στην ψυχική ή τη διανοητική σφαίρα.

Όπως είπαμε ήδη, κάθε πόνος, δυσανεξία ή αδυναμία του φυσικού σώματος έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας και μία αίσθηση δέσμευσης ή υποταγής στον πόνο ή στη δυσανεξία. Ο ασθενής αναγκαστικά επικεντρώνει όλη του την προσοχή στον πόνο, αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, και, φυσικά, χάνει τη γενική αίσθηση της ευρωστίας. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η υγεία σε ό,τι αφορά το φυσικό επίπεδο είναι δυνατό να ορισθεί με τον ακόλουθο τρόπο: Υγεία στο φυσικό σώμα υπάρχει, όταν αυτό είναι ελεύθερο από τον πόνο και έχει ως κατάσταση την ευεξία.

Ο ορισμός της Υγείας στο συναισθηματικό επίπεδο: Στο συναισθηματικό επίπεδο, η ασθένεια που καταλαμβάνει ένα άτομο και το δεσμεύει, είναι το υπερβολικό πάθος (πάθος στη γενικότερη έννοια και όχι μόνο ως κάποιο δευτερεύον αισθησιακό στοιχείο).

Υπερβολικό, ασύμμετρο πάθος για οτιδήποτε δείχνει έναν βαθμό ανισορροπίας, στο συναισθηματικό επίπεδο. Λόγου χάρη όταν ένα τραυματικό, ασυγκράτητο ερωτικό πάθος για ένα άλλο πρόσωπο φτάνει σ’ ένα σημείο όπου η δολοφονία αυτού του προσώπου αναζητείται ως μόνη λύση και λύτρωση από τη ζήλεια, τότε σίγουρα έχουμε μια αρρωστημένη κατάσταση και όχι μια κατάσταση αγάπης ή έρωτα. Το πάθος, που για οποιοδήποτε αιτία, ακόμα και για την πιο σοβαρή, φέρνει το άτομο στο σημείο να ενεργεί καταστροφικά σε βάρος άλλων, είναι σαφώς μία κατάσταση ασθένειας. Μία υγιής κατάσταση συναισθημάτων ποτέ δεν φτάνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλέσει την καταστροφή, αλλά τείνει περισσότερο ν’ ακολουθήσει το «παν μέτρον άριστον» των αρχαίων Ελλήνων.

Φανατικές ή δογματικές ιδέες και τάσεις, που διαχωρίζονται από τη λογική και την κατανόηση, δείχνουν κάποιο βαθμό μη υγιούς συναισθηματικής περιπλοκής και συνήθως οδηγούν σε κάποια μορφή καταστροφικό-τητας είτε ατομικής, είτε συνολικότερης. Το ν’ αγαπάει κάποιος κάποιον (ή κάποια) παθιασμένα είναι δυνατό να σημαίνει ότι ο βαθμός της προσκόλλησης του είναι τόσο έντονος, ώστε, αν η αγάπη δεν έχει ανταπόκριση, το άτομο που αγαπάει, από απελπισία προερχόμενη από βαθιά συναισθηματική ασθένεια, είναι δυνατό να καταφύγει σε κάποιο είδος εγκλήματος (δολοφονία ή αυτοκτονία).

Πολύ συχνά συγχέουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες και ανασφάλειες με τον πραγματικό έρωτα και την αφοσίωση. Τα δύο τελευταία προϋποθέτουν προσφορά χωρίς επιφυλάξεις. Η συναισθηματική προσκόλληση, όμως, συνεχώς απαιτεί από τους άλλους, με το πρόσχημα της προσφοράς. Βέβαια, το αντίθετο του πάθους-η απάθεια- δεν είναι επίσης επιθυμητή κατάσταση. Πρόκειται για μία υπερβολικά αρρωστημένη συναισθηματική κατάσταση, πάρα πολύ συγγενή με την ιδέα του θανάτου. Αυτό που είναι επιθυμητό, είναι μία κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης, η οποία είναι δυναμική και δημιουργική, όχι παθητική, αδιάφορη ή καταστροφική. Μία κατάσταση όπου κυριαρχούν η αγάπη και τα θετικά συναισθήματα, αντίθετα προς το μίσος όπου κυριαρχούν τα αρνητικά συναισθήματα.

Για να δικαιολογήσουν την καταγωγή και τον προορισμό τους, τα ανθρώπινα όντα πρέπει να ξεπεράσουν τη ζωώδη τους φύση. Πρέπει να κα-ταβάλλουν συνειδητές προσπάθειες, ώστε να ελέγχουν όχι τόσο το φυσικό τους σώμα, όσο το διανοητικό και το συναισθηματικό τους επίπεδο.

Πιστεύω πως έγινε ξεκάθαρο τώρα ότι το πάθος πηγάζει μάλλον από την αδυναμία, παρά από τη δύναμη του συναισθηματικού επίπεδου. Έτσι ο ορισμός γι’ αυτό το επίπεδο θα πρέπει να είναι:

Υγεία στο συναισθηματικό επίπεδο είναι η ελευθερία από το πάθος που έχει ως αποτέλεσμα μία δυναμική κατάσταση πραότητας και ηρεμίας.

Ο ορισμός της Υγείας στο διανοητικό-πνευματικό επίπεδο: Το να δώσει κάποιος ένα σαφή ορισμό της Υγείας στο διανοητικό-πνευματικό επίπεδο, αποτελεί αρκετά δύσκολο έργο, γιατί πρέπει ν’ αναγνωρίσει την ταυτότητα των πιο σημαντικών διανοητικών-πνευματικών ιδιοτήτων, οι οποίες σε περίπτωση που διαταραχθούν μπορούν να τραυματίσουν σοβαρά τη διανοητική ισορροπία.

Μετά από πολύ περίσκεψη, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι η πνευματική ειρήνη είναι δυνατό να επηρεαστεί πολύ δραστικά από τον εγωισμό, τη φιλαυτία και τον πόθο της ιδιοκτησίας. Όσο πιο εγωιστικό και φίλαυτο εμφανίζεται ένα όν, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες για την πνευματική του αποδιοργάνωση.

Είναι πολύ γνωστό, ότι ένας άνθρωπος που είναι πολύ εγωιστής είναι δυνατό να γίνει έξω φρενών, όταν η εξουσία του, η γνώση του, ή οι επιτεύξεις του προσβάλλονται ή τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ένας ταπεινός άνθρωπος με αυτογνωσία θ’ αγνοήσει την άδικη κριτική ή θ’ αντιδράσει με μετριοπάθεια. Στην πραγματικότητα θα λάβει υπόψη του την όποια θετική πλευρά της κριτικής και ανάλογα, θα διορθώσει τις πράξεις του. Το ίδιο έντονο ερέθισμα (σοκ) που θα αποδιοργανώσει και θα καταστρέψει κάποιον εγωιστή είναι δυνατό ν’ αφήσει, σχεδόν, ανεπηρέαστο έναν ταπεινό άνθρωπο που ζει και κινείται στην κατάσταση του Ατμην.

Ένας εγωκεντρικός βιομήχανος, που η επιχείρηση του πέφτει έξω και χάνει το εργοστάσια του ενδιαφέρεται περισσότερο για τη γνώμη που έχουν τώρα οι άλλοι γι’ αυτόν, παρά για τη μοίρα των οικογενειών, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του, που αντιμετωπίζουν πια πρόβλημα επιβίωσης. Έχει πληγωθεί το «εγώ» του. Ακόμη και στην περίπτωση όπου έχει άφθονα χρήματα, για να εξακολουθεί να ζει και χωρίς το εργοστάσιο του, θα νιώθει άθλια μετά την αποτυχία και είναι αναπόφευκτο το ότι θ’ αναπτύξει μία σειρά συμπτωμάτων εξαιτίας της αδικαιολόγητα υπερβολικής και εγωκεντρικής λύπης του.

Με ανάλογο τρόπο, και ο πόθος ιδιοκτησίας είναι δυνατό ν’ αποτελέσει τον πυρήνα μιας διανοητικής διαταραχής. Μπορείτε να φανταστείτε πως ένας φιλάργυρος άνθρωπος μπορεί ν’ αντιδράσει στην απώλεια της περιουσίας του και στη βαριά συμπτωματολογία που θα έχει το γεγονός αυτό ως αποτέλεσμα; Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολύ σπάνια σήμερα κάποιος είναι ολότελα απαλλαγμένος από τα συναισθήματα του εγωισμού, της φιλαυτίας και του πόθου ιδιοκτησίας. Υπάρχουν ελάχιστοι και κάποιους απ’ αυτούς έχω την τιμή να είναι φίλοι μου, που τους σέβομαι και αγαπώ.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι το ον που είναι απορροφημένο στο «εγώ» του δεν μπορεί να παρατηρήσει με αντικειμενικότητα ούτε να δει την αλήθεια. Νομίζει πάντα ότι ξέρει το καθετί και ότι το ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Η ανθρωπότητα έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές εξαιτίας του εγωκεντρισμού των ατόμων που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις. Ρίχνοντας μια ματιά πίσω στην ιστορία συχνά αναγνωρίζουμε αυτή την ιδιότητα και την παραφροσύνη των διοικούντων.

Μιλάμε για την παραφροσύνη του Χίτλερ, του Ίντι Αμίν Νταντά, του Γκάντι, του Ναπολέοντα, του Στάλιν ακόμη και του καπετάνιου του «Τιτανικού», ο εγωισμός και η άγνοια του οποίου στοίχισαν τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Με τον τρόπο του καθένας από τους ανθρώπους συμπεριφέρεται με παρόμοιο τρόπο σε μία μικρότερη κλίμακα. Αυτή η «ασθένεια» που αποκαλείται εγωισμός συμφέρον και φιλαυτία φαίνεται ότι είναι πανανθρώπινη.

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο θαυμάζουμε και λατρεύουμε τους ανώτερους πνευματικά ανθρώπους, είναι γιατί θεωρούμε ότι αυτοί κατάφεραν πραγματικά να τιθασέψουν τις ίδιες τους τις ζωές για χάρη της Ελευθερίας από το εγώ, αυτό το Λερναιοκέφαλο τέρας που καταδυναστεύει την ζωή μας. Τους λατρεύουμε ως «ανώτερα» πνευματικά όντα, γιατί τα επιτεύγματα τους μας φαίνονται ακατόρθωτα. Μολονότι συναντάται σπάνια, αυτή η συμπεριφορά είναι η πιο υγιής πνευματική κατάσταση, όπου το άτομο μπορεί να βρει πραγματική ειρήνη, γνώση, αλήθεια, αγάπη, ευτυχία.

Είναι, ωστόσο, περίεργο ότι αυτή η υγιής κατάσταση μπορεί να επιτευχθεί μόνο διαμέσου συνειδητών προσπαθειών του ατόμου, ενώ η υγιής κατάσταση του φυσικού σώματος υπάρχει από τη στιγμή της γέννησης του ατόμου, που καταβάλει συνειδητές προσπάθειες στην διάρκεια της ζωής για να την καταστρέψει.

Υπάρχει ένα φυσικό κληροδότημα, μία έμφυτη τάση που παρακινεί τους ανθρώπους να εξελιχθούν σε όντα γεμάτα Αγάπη και Σοφία. Μόνο αν οι άνθρωποι ακολουθήσουν αυτή την εσωτερική τους παρόρμηση θα υπάρξει ελπίδα για το ανθρώπινο γένος. Αλλά «Ακρασία» Γνωρίζεις το Καλό και Πράττεις το Κακό ! είναι μια απορία ρητορική.

Μόνο όταν θα δούμε το θέμα της υγείας σε όλες του τις διαστάσεις μπορούμε να επιδιώξουμε ένα καλύτερο επίπεδο διανοητικής υγείας. Αυτή η ανισορροπία που νιώθεις στο διανοητικό και το πνευματικό επίπεδο είναι ίσως η μεγάλη πρόκληση, το πιο σύνθετο και το πιο πολύπλοκο θέμα, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις. Κανένας δεν εξαιρείται απ’ αυτή την ανισορροπία. Υπάρχουν διαφορετικού βαθμοί ατομικισμού και εγωισμού (αμφότεροι –ισμοι) και όσο μεγαλύτερος είναι ο εγωισμός και μεγαλύτερη η φιλαυτία του όντως, τόσο μεγαλύτερη η διανοητική διαταραχή. Ο αλτρουισμός είναι άλλη μια εκδήλωση του εγώ.

Μπορούμε λοιπόν, να προσδιορίσουμε της πνευματική Υγεία ως εξής: Ελευθερία από τον εγωισμό που έχει ως κατάσταση την καθαρότητα στη σκέψη και την πλήρη ένωση με την Αλήθεια. Έτσι τώρα μπορούμε να συνοψίσουμε τον πλήρη ορισμό της υγείας με τον ακόλουθο τρόπο:

Υγεία είναι η ελευθερία από τον πόνο στο φυσικό σώμα, με κατάσταση την ευεξία, ελευθερία από το πάθος στο συναισθηματικό επίπεδο, που έχει ως αποτέλεσμα μία δυναμική κατάσταση γαλήνης και ηρεμίας, και ελευθερία από τον εγωισμό στο πνευματικό επίπεδο, που επιφέρει ως κατάσταση την καθαρότητα του νου και τελικά την πλήρη ένωση με την Αλήθεια.

Ένα πραγματικά υγιές άτομο θα πρέπει, λοιπόν, να συνδυάζει τις θετικές ιδιότητες της Αγάπης και της Σοφίας, όταν βρίσκεται, φυσικά, στην υψηλότερη κατάσταση υγείας.

Είναι προφανές, ότι μια τέτοια κατάσταση υγείας είναι ιδανική και κανένας δεν είναι δυνατό να την κατέχει στο σύνολο της. Αλλά ο ορισμός της υγείας δείχνει το στόχο για ένα ιδανικό πρότυπο υγείας, στο οποίο τα διάφορα θεραπευτικά συστήματα πρέπει ν’ αποσκοπούν. Όσο πιο πολύ ένας ασθενής που ακολουθεί μια θεραπεία προσεγγίζει αυτή την κατάσταση, τόσο πιο υγιής γίνεται. Και όσο περισσότερο απομακρύνεται απ’ αυτή, τόσο περισσότερο αρρωσταίνει.

Το μέτρο Υγείας: Είναι προφανές σ’ αυτό το σημείο ότι έχουμε ανάγκη κάποιων παραμέτρων, για να μετρήσουμε την υγεία. Είναι απαραίτητες μερικές ερωτήσεις.

Λόγου χάρη: Αν αναπτύσσει ένα καρδιακό πρόβλημα, πώς γνωρίζουμε ότι η νέα κατάσταση είναι καλύτερη ή χειρότερη από την προηγούμενη; Αν θεραπεύουμε έναν ασθενή με καρδιακό πρόβλημα και βελτιώνεται, αλλά μετά από κάποιο διάστημα αναπτύσσει μία φοβική κατάσταση ή μία αγχώδη νεύρωση, μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι η θεραπεία ωφέλησε τον ασθενή; Θα δούμε ότι για να είναι μία θεραπεία επιτυχής, πρέπει να ωθήσει το κέντρο βάρους της διαταραχής όλο και περισσότερο προς την περιφέρεια και τελικά προς το δέρμα, αφήνοντας τελικά ελεύθερα τα βαθύτερα τμήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή το διανοητικό και το συναισθηματικό επίπεδο.

Όπως ανέφερα, το θέμα του καθορισμού ενός ακριβούς βαθμού υγείας του ατόμου είναι ένα μελλοντικό και πολυσύνθετο έργο, που απαιτεί έρευνα σε βάθος και πλάτος, εμπλέκοντας πολλές παραμέτρους πριν να γίνει δυνατή μία ακριβής μέτρηση. Αλλά ως ένα γενικός κανόνας προσέγγισης μπορεί να θεωρηθεί ότι μία καλή παράμετρος για τον προσδιορισμό της υγείας ενός ατόμου είναι ο βαθμός στον οποίο αυτό καθημερινά δημιουργεί. Οποιοσδήποτε είναι κατά βάση υγιής θα επιζητήσει περισσότερο τη δημιουργικότητα παρά την καταστροφικότητα.

Με τη λέξη δημιουργικότητα, όπως ήδη έχω αναφέρει παραπάνω, εννοώ όλες αυτές τις ενέργειες που προωθούν το ατομικό και το συνολικό καλό. Στο βαθμό που κάποιος κάνει καταστροφικές ενέργειες, είτε σε βάρος του εαυτού του, είτε σε βάρος άλλων, ακριβώς στο βαθμό αυτό είναι άρρωστος.

Η θεωρία των επιπέδων της υγείας του Καθ. Βυθούλκα… με μία ματιά: Κάθε οργανισμός διαφέρει από τον άλλον ως προς την ικανότητά του να αντιμετωπίζει τα διάφορα ερεθίσματα που επηρεάζουν την υγεία του. Η ικανότητα αυτή χαρακτηρίζει το επίπεδο υγείας του οργανισμού. Έτσι, οι οργανισμοί χωρίζονται σύμφωνα με το επίπεδο υγείας τους, από το ιδανικό επίπεδο υγείας, έως τις βαρύτατες περιπτώσεις σε ομάδες, οι οποίες έχουν κάποια χαρακτηριστικά:

Group 1 ( επίπεδα 1-2-3 ):Κατά το πλείστον έχουμε λειτουργικές διαταραχές. Τα συμπτώματα δίνουν καθαρή εικόνα μεγάλου συνήθως φαρμάκου και το φάρμακο που θα δώσουμε, θα έχει δράση για πολλά χρόνια. Στο πρώτο επίπεδο δεν έχουμε αρχική επιδείνωση. Από το 2o επίπεδο έχουμε επιδείνωση αλλά πολύ σύντομη σε διάρκεια. Από το 2ο επίπεδο αρχίζουν τα οξέα περιστατικά που γίνονται πιο συχνά στο 3 ο επίπεδο. Σε αυτό το group συνήθως βλέπουμε κυρίως μικροβιακές μολύνσεις από κοινά μικροβιακά στελέχη που δεν είναι ανθεκτικά στα αντιβιοτικά, πονοκέφαλοι ελαφριάς μορφής, εκζέματα (όχι νευροδερματίτιδα), προεμμηνορυσιακό σύνδρομο (χωρίς εδομητρίωση ), ισχιαλγίες, αρθριτικά ελαφριάς μορφής, κ.τ.λ. Στο 1ο group χρησιμοποιούμε δυναμοποίηση έως 50Μ.

Group 2 ( επίπεδα 4-5-6 ):Σε αυτό το group το αμυντικό σύστημα έχει κατέβει και οι ασθενείς έχουν μία προδιάθεση να προσβάλλονται πιο εύκολα και πιο συχνά από οξείες ασθένειες. Όσο κατεβαίνουμε σε επίπεδο τόσο πιο σοβαρές και συχνές λοιμώξεις θα έχουμε. Αυτές οι υποτροπιάζουσες λοιμώξεις είναι ένδειξη ότι ο οργανισμός κάνει μια προσπάθεια να απαλλαγεί από την αρχική του αδυναμία. Οι λοιμώξεις σε αυτό το group είναι συνήθως πιο ανθεκτικές στα αντιβιοτικά (π.χ. πρωτέας, πυοκυανικός βάκιλλος κ.λ.π.) Για να έχουμε μια ολοκληρωμένη θεραπευτική αντίδραση θα χρειαστούνε 2-5 φάρμακα. Στο 2ο group χρησιμοποιούμε δυναμοποίηση έως 10Μ στο 4ο επίπεδο και 1Μ στο 5 ο, 6ο επίπεδο.

Group 3 ( επίπεδα 7-8-9 ): Στο 7ο επίπεδο μπορούν να υπάρχουν λίγες οξείες καταστάσεις που περνάνε γρήγορα. Στα κατώτερα επίπεδα δεν έχουμε πια εμφάνιση οξέων νοσημάτων . Σε αυτό το group οι ασθένειες είναι πιο σοβαρές και έχουμε οργανικές βλάβες π.χ νόσο του Crohn, ελκώδης κολίτιδα, βρογχικό άσθμα, νοσήματα του κολλαγόνου, επιληψία , ψυχικές ασθένειες (κατάθλιψη , αγχώδεις καταστάσεις , φοβική νεύρωση κ.λ.π. ) αρτηριοσκλήρυνση, νόσος του Meniere, νευροδερματίτιδες, νόσο του Parkinson κ.λ.π. Στο 3ο group χρησιμοποιούμε δυναμοποίηση έως 200 CH

Group 4 ( επίπεδα 10-11-12 )Σε αυτό το group δεν θα δούμε καθόλου οξέα περιστατικά. Εδώ οι ασθένειες είναι πολύ σοβαρές και είναι όλες με εκτεταμένες οργανικές βλάβες, π.χ Ca με μεταστάσεις , Aids , νεανικός διαβήτης, νόσος του Αλτσχάιμερ, τελικές καταστάσεις χρόνιων ασθενειών, κίρρωση του ήπατος, νευρομυϊκές παθήσεις, ( π.χ. πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση ) σχιζοφρένεια, βαριές καρδιοπάθειες, βαριές επιληψίες. Στο 4ο group ξεκινάμε από χαμηλές δεκατιαίες δυναμοποιήσεις ή εκατοστιαίες, 3 φορές την ημέρα και ανεβαίνουμε μια ή δυο δυναμοποιήσεις ανά 15 ήμερο περίπου πχ. 3Χ ή 12CH X 3 φορές ημερησίως χ15 ημέρες… στην συνέχεια 13CH χ3 φορές χ15 ημέρες κλπ. Μπορούμε όμως ανάλογα με την περίπτωση να ξεκινήσουμε και με 30CH χ1 φορά ημερησίως για 15 ημέρες κλπ.

Η Ομοιοπαθητική Θεραπεία δεν περιορίζεται στην εξάλειψη συμπτωμάτων από κάποιο μέρος ή σύστημα του σώματος αλλά βασίζεται στην συνολική εικόνα του ασθενούς τρία επίπεδα – διανοητικό, συναισθηματικό και σωματικό. Αυτό ισχύει θεωρητικά – πρακτικά όμως η διάγνωση και η θεραπεία μπορεί να αφορά σε κάποιο ειδικό σημείο ή σύμπτωμα.

 TERRA PAPERS